De roadtrip is begonnen..

Gidday mates,

Hier een blog update vanuit Bells Beach waar Diede en ik na onze eerste avonturen dan toch terecht zijn gekomen. Maar eerst even iets rechtzetten: ik hou van pinguins (zoals jullie natuurlijk weten) en we steken een kaarsje op voor de arme ziel die onder onze auto terecht is gekomen, maar ik ben er vrij zeker van dat die alleen zijn hoofd had gestoten. Hoe dan ook, we hebben nu een nieuwe pinguinmobiel, maar daar kom ik zo op terug..

Oja, in het laatste blog zat Diede te wachten tot ik terug kwam van mijn afscheidslunch en die ben ik enigszins brak doorgekomen, maar het was erg gezellig en natuurlijk ook jammer om afscheid te moeten nemen. Gelukkig had ik niet veel tijd om daarover na te denken, want eenmaal thuis pakten Diede en ik als gekken onze tas in en zijn we door Chris afgezet in het centrum van Melbourne. Na een vluchtig afscheid van Beth en Chris stonden we dan eindelijk met onze rugzakjes in Melbourne en zijn we als echte toeristen met ogen op de kaart op zoek gegaan naar het hostel. Dat lag verrassend dicht in het centrum en was ontzettend groot, mooi, nieuw en comfortabel: met lounge, bar, fitnessruimte, movietheater, eigen douches, gigantische keuken met zo’n 10 fornuizen en dakterras met jacuzzi (die helaas nog dicht was). Na onze spullen gedumpt te hebben zijn we meteen het centrum in gegaan richting de hippe wijk Fitzroy en ’s avonds hebben we in St Kilda gegeten op het strand genoten van de zonsondergang onder het genot van aardbeientaartjes en mudcake. Maar ’s avonds kwam het echte plezier toen we in de hotelbar een ‘open mic’ (open podium) avond hebben kunnen aanschouwen met erg bijzondere deelnemers, waaronder een Duits meisje dat erg overtuigd was van haar eigen liedjes (die bestonden uit 1 zin tekst) en daarna besloot ons te trakteren op een drumsessie op een omgekeerde gitaar. Moe en voldaan zijn we die avond naar bed gegaan.

De volgende dag zijn we bijtijds opgestaan en hebben we op het dakterras ontbeten. Vervolgens zijn we met al een beetje beblaarde voeten naar het Melbourne Museum gegaan. Hier hebben we ruim 2 uur doorgebracht met kijken naar natuurkristallen, ontzettend veel opgezette dieren (waaronder uitgestorven soorten), insecten (opgezet en levend) – waar Diede haar eerste ontmoeting had met de Huntsman spin en wij allebei een beetje geschrokken naar buiten kwamen. Daarna was het alweer lunchtijd en hebben we de lekkerste pannenkoeken ooit gegeten bij de Pancake Parlour, van die echte dikke met liters boter, room en siroop. Dat hebben vervolgens gevierd met een kleine shopsessie in Melbourne Central. Nadat we ons los konden trekken van deze fijne activiteit (het was dus alweer eind van de middag toen) hebben we door China Town gelopen en zijn we ’s avonds zo’n 2 uur op zoek geweest naar een fijn eettentje. Om vervolgens terecht te komen bij een restaurant waar we zondag al een cappucino hadden gedronken.
Tegen die tijd waren onze voeten al aardig aan het protesteren en hadden we allebei behoorlijke blaren. Helaas hadden we nog een druk avondprogramma met zoeken naar de hidden bars van Melbourne op het programma staan. De eerste twee gingen redelijk vlot: Blue Penny en Palmz at the Carlton (een ‘rooftopbar’ ofwel dakterras bar met palmbomen op het terras en opgezette zebra’s en struisvogels met roodfluwelen interieur binnen). Maar daarna wilden we naar Eureka, een uitzichtspunt aan de andere kant van de Yarra rivier. Natuurlijk kwam de tram maar niet en hebben we alsnog als idioten moeten lopen om om tijd te komen. Wat ons niet verteld was, was dat het een half uur eerder al stopte met toeristen binnenlaten, dus toen we 25 minuten van tevoren eindelijk aankwamen, was het ding gesloten. Gelukkig konden we onze frustratie gebruiken om het hele eind weer terug te lopen en waren we verbaasd toen we ineens weer terug waren in het centrum, want we hadden eigenlijk bedacht de tram terug te nemen. Vervolgens zijn we naar de derde bar geweest: Madame Brussels: een roze rooftopbar waar je via een soort flatgebouw met lift naartoe moest, maar het uitzicht was fantastisch en onze verzuurde benen waren ook erg blij met deze bar. Uiteindelijk hadden we nog 1 bar op het programma staan, dit is dan ook de meest bizarre. Beth had me al verteld dat deze erg moeilijk te vinden was, dus toen ik het steegje met de juiste naam zag ging ik erg vastbesloten op weg. Ook de gigantische containers die de weg blokkeerden konden mij niet tegenhouden en na zo’n 3 keer om de hoek geweest te zijn en Diede haar twijfels had, was daar dan toch de laatste hidden bar helemaal aan het einde van het steegje. Deze bar heet het Croft Institute en is gevestigd in een oud gekkenhuis. Versierd met tralies voor de ramen en oude instrumenten en flesjes was deze bar erg ‘vernieuwend’ en het ziekenhuisbed in het damestoilet was ook erg verrassend. Na deze kleine cultuurschok hebben onze voetjes ons naar huis weten te slepen en zijn we doodmoe in slaap gevallen.

Donderdag hebben we al onze spullen ingepakt en zijn we met gruwelijk zware rugzakken naar de Victoria Market geweest: een gigantische markt met prullaria, kleren, groente, fruit en vlees. Hier hebben we fruit ingeslagen voor de hele week: peren, perziken, appels en kiwi’s voor zo’n $4 ofwel €3. Tussendoor hebben we uitgerust en genoten van een goede cappucino (wat hier toch wel bijzonder is) en thickshake. Na de markt zijn we met zeurende schouders van de zware rugzakken in 30 graden naar de vliegveld shuttle gelopen. Tegen die tijd zei ik tegen Diede dat het misschien maar goed is dat we niet zijn gaan backpacken aangezien we nog maar zo’n 10% van al onze bezittingen op onze rug hadden.
De shuttle bracht ons naar het vliegveld waar we onze langverwachte auto konden ophalen. Hier hadden we een aantal meevallers, zowel financieel als ruimtelijk als autotechnisch. Ons autootje had namelijk 5 deuren in plaats van 3 en was een automaat in plaats van handmatig. Dolgelukkig zijn Diede en ik op weg naar Ferntree Gully gegaan, maar halverwege de weg kwamen we erachter dat onze route overging in een tolweg (die we moesten vermijden om het financiele gewin te behouden). Dat werd dus afslaan en ondanks ons vaste voornemen om rijden in de stad te ontwijken, kwamen we midden in de stad terecht. Ik enigszins gestresst achter het stuur en Diede een beetje gehaast in het stratenboek aan het zoeken hebben we toch onze weg eruit gevonden en zijn we veilig thuisgekomen.
’s Avonds zijn we nog uit eten geweest met mijn collegaatje Nina en hebben we heerlijk Japans gegeten.

Gisteren hebben we onze tijd genomen om in te pakken, wat vooral voor mij een erg grote klus was. Ik heb al mijn zooi naar de woonkamer gebracht en ondanks dat ik een pakket van zo’n 10kg naar huis heb gestuurd en de prullenbak goed gevuld heb, woog mijn koffer nog teleurstellend zwaar. Gelukkig is dat een zorg voor later en voor nu kunnen Diede en ik onze ‘gigantische’ 5-deurs Hyundai Getz volstampen met onze zooi (nogmaals: het is maar goed dat we niet backpacken).
De reis naar Beth’s ouders bracht ons helaas weer door de stad, maar dit keer ging alles al een stuk soepeler en gisteren kwamen we hier goed aan met zon en 27 graden. Rond etenstijd hadden we ontzettend veel geluk, want toen kwamen de wilde kangoeroes uit het bos springen. Het huis was dus helemaal omgeven en dat is toch wel de ultieme Australie ervaring!

Vanochtend hebben we allebei eindelijk heerlijk uitgeslapen en vanmiddag gaat John, Beth’s vader, een poging doen ons te leren surfen op Port Addis. Het voelt hier absoluut niet als ‘Christmas Eve’ en het is een hel gek idee dat het morgen kerst is. Wij gaan morgen genieten van het warme weer en ons al een beetje opmaken voor de reis langs de Great Ocean Road op tweede kerstdag.

We wensen jullie allemaal een heel gelukkige kerst en heel veel liefs van ons!